اینجا زمان مرده
!به احترامش چند لحظه سکـــــــوتاینجا زمان مرده
!به احترامش چند لحظه سکـــــــوت
کودوم؟
چقدر بده آدم دوتا وبلاگ درست کنه.
نمیدونم اینو آپ کنم یا اونو؟!
هم اینو دوست دارم هم اونو.
گاهی میگم یا اینو پاک کنم یا اونو.
واقعا موندم چیکار کنم....
جدا اینو یا اونو؟
انتظار
هزاران سال است که در کوچه های غریب تنهاییم به دنبالت میگردم.
در انتظار روزی که بیابمت.
خسته میشوم و بی رمق اما لحظه دیدار تو جان تازه ای بر تن خشکیده ام تراوش میکند.
میایستم اما نه خسته ام نه بیرمق....
صدایی نرم گونه در درونم میگوید اینجا تو را خواهم یافت....
و من چه بیصبرانه به انتظارت مینشینم.
این انتظار پایان خواهد یافت آیا؟
تنهایی
روزهایم تیره...هوایم سرد...دلم ناخوش...
احساسم در لجنزار بی تفاوتیها در حال دست و پا زدن...
تنم بی نبض ...گلویم خشک...چشمهایم خونبار....
مسیرم تاریک...درون جنگی پر از حیوان وحشی... گرگ و عقرب ...سوسمار...
دستهایم خالی...جوانیم گم!عشقم بی فرجام...روانم داغون...
زنانگیم افسوس میان ناملایمات روزگار لگد مال..
فریادم خفه و شریانم بسته...
تنم تبدار..پاهایم سرد...لبانم کبود...
از آدمیان دلگیرم...از آدمیت فراری...
تا به کی تحمل کردن!
صبر کردن...دلخوش کردن به وعده های سر خرمن!
از مترسک ترسیدن...حتی کلاغ بودن...
جان کندن در انتظار روزی روشن.
تیک تاک تیک تاک .....تنهایی..
روزهای اول آشنایی..
تیک تاک تیک تاک بهتر میشه دوتایی!!!...
یک سال ..دوسال...سه سال... ده سال.................تو کجایی؟؟؟
یک سال..دوسال...سه سال... ده سال....
تیک تاک...تیک تاک.......روزهای تنهایــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی !
دختر پاییز 4/2/89
بیداری
تو رو تو گریه میبوسم تو رو که غرق لبخندی
به این حالی که من دارم چرا چشماتو میبندی
بذار این آخرین بوسه تمام باورت باشم
بذار فردا تو این خونه تو آغوش تو پیدا شم
نمیدونی کنار تو چه حالی داره بیداری
بذار باور کنم امشب تو هم حال منو داری
نمیدونی چه آشوبم در این آرامش خونه
در این رویای شیرینی که میدونم نمیمونه
چقد این حس من خوبه همین که از تو میمیرم
همینکه هر نفس امشب هوامو از تو میگیرم
تو را میگویم
شبی با تو خواهم آمد....
دور و بر من پرسه مزن.شبی در آغوش تو و تسلیم تو خواهم شد. اینقدر در گوشم زمزمه مکن.اکنون مرا تاب آغوش پر حرارتت نیست.من از تنهایی با تو میترسم.خوب میدانم که در آغوش مردانه ات خورد خواهم شد و از حرارت نفسهایت خواهم سوخت.
شبی با تو خواهم آمد....
پس مرا به حال خود رها کن.بگذار دمی آسوده باشم.بگذار از بودن در کنار این دنیا لحظه ای کابوس با تو بودن را فراموش کنم.اینقدر در گوشم زمزمه مکن.من اکنون تو را نمیخواهم.بگذار برای خود باشم.بگذار با زندگی باشم.
شبی با تو خواهم آمد....شبی در آغوش تو خواهم بود.....
ای مرگ تو را میگویم
دختر پاییز بهار 88
انتظار
از پشت پنجره انتظار نگاهت میکنم .شاید که چشمان خسته مرا که در راه بازگشت تو چون شمع آب میشوند را نظاره گر باشی.
زندگی
دوست داشتم زندگیم به خوشمزه گی پیتزاهایی که میپزم باشه!تو دوست داری زندگیت به خوشمزه گی چی باشه؟
بفرمایید!نوش جان!
آقا من رفتم پیتزامو درست کنم. مردم از گشنگی.
دختر پاییز ...
...و تو هرگز نفهمیدی
اینجا همه رنگها تیره . سرد است و نگاه ها همه بیجان
آسمان شهر من خاکستریست و پرندگان جز مرثیه سرایی آهنگ دیگری نمیدانند
شهر من تاریک است...
و من...
چه سرد و خاموش چه بیرحمانه جای پای رفتنت را میشمردم
و تو...
هیچ گاه نفهمیدی درونم را که چه غوغاییست
تو پشت سرت را هم ندیدی
و من...
چه آرام و بیصدا تا انتهای مقصدت در درونم گریستم
و تو...
هرگز نفهمیدی درونم را که چه غوغاییست
دختر پاییز ـ اردیبهشت ۸۸
تو هرگز نفهمیدی
اینجا همه رنگها تیره و سرد است و نگاهها همه بیجان..
آسمان شهر من خاکستریست و پرندگان جز مرثیه سرایی آهنگ دیگری نمیدانند...
شهر من تاریک است ...
و من چه سرد و خاموش ..چه بیرحمانه...
جای پای رفتنت را میشمردم و تو هیچ گاه نفهمیدی درونم را که چه غوغاییست ...
تو پشت سرت را ندیدی و من تا انتهای مقصدت در درونم گریستم .....
دختر پاییز...
شاید برم
سلام سنگ صبور من.
منو ببخش که مدتی ازت دور بودم.این چند روزه سرم خیلی شلوغ بوده و هست!نمیدونم تا کی هم میخواد طول بکشه...ولی به محض اینکه مشغولیتم تموم شد میام و واست تعریف میکنم همه چیز رو .خیلی حرف دارم که برات بنویسم.روزانه هامو میگم.
خیلی خسته شدم.هم از لحاظ روحی و هم جسمی.احتیاج به یه سفر طولانی دارم.شایدم برم.اگه رفتم از برگشتنم برات مینویسم.از اتفاقایی که برام خواهد افتاد.اگرم برنگشتم ازت میخوام که حلالم کنی.کی میدونه آخر سفر چی میشه؟آیا برگشتی تو کار هست یا نه؟!
گذر عمر
زندگیم عمرم و.... جوانیم همچنان در گذرند .
و من همچنان بی حرکت و مات نظاره گر شان هستم.
و قتی به خود میایم که ...
آنقدر دور از من شده اند که حتی صدای فریادهایم را هم نمیشنود.
و من خسته از فریاد ها اشکها و ندامتها دور شدنشان را نظاره میکنم.
افسوس زندگیم عمرم و جوانیم در گذر اند......
و من باز.....
علم بهتره یا ثروت
عید داره میرسه و من هنوزم اند خم یک کوچه ام.نمیدونم شاید کم کاری از من بوده ولی خودمونیما این سالی که گذشتسال خوش یمنی برام نبود سال قبلشم همینطور.خدا کنه سال جدید ما رو از این گرفتاریها نجات بده.میگن سال سال گاوه.
خوبه ها گاو حیوون پر منفعتیه.امیدوارم سال جدید واسه هممون خیر و برکت با خودش بیاره.من که هر سال امیدوارم.
هنوز خیلی کار دارم که انجام بدم.بد خوردیم به کم و کاستی . دلم هم نمیاد به همسر جون بگم اینو کم داریم اونو کم داریم.مدتی که نه حس شعر گفتن دارم و نه حس نوشتن.بچه ها میگن موضوعات تکراری میذاری!!
مگه مشکلات میذاره آدم متحول شه ییهو از خودش شعر در کنه یا متن ادبی بنویسه؟!تا میخوای بنویسی هزار تا غم و غصه میاد تو مغزت و هی می خوای از اونا بنویسی!!!
یادش بخیر اون قدیما یه موضوع انشا بهمون میدادن همه یادشونه....
علم بهتر است یا ثروت؟!
من هم با اعتماد به نفس مینوشتنم خوب مسلم است که علم بهتر است و...و...و دلایل قانع کننده داشتم... البته بگما حالا میفهمم که اون موقع عقل نداشتم!
ولی حالا فهمیدم که ثروت بهتر از علمه...چون شوهرم و امثال او رو میبینم ...مهندس دستگاهای پزشکی نمیتونه خرج کرایه خونه رو بده بنده خدا!!!
الانم که داره عید میرسه و .....خودتون بهتر میدونید دیگه...
تو این دوره زمونه اگر پول نباشه آدم هیچی نداره حتی آبرو...
دیگه گذشت اون دوران که شاعر میگفت نه همی لباس زیباست نشان آدمیت...
الانه لباس زیبا و تجملات شده نشان آدمیت...
تا زمانی که داری همه قربون بند کیفتن و وقتی نداری حتی حاضر نمیشن بدهیاتو بدن.جالبه هااگه بخوام بگم که مثنوی معنوی میشه.
ولی بد جوری دلم گرفته...حالا خدایی به نظر شما علم بهتره یا ثروت؟؟؟!
دلنوشته
دیگر دور نیستم
من به تو نزدیکم
دیگر فاصله ای نیست
تو را می بینم ,در همه جا و همه چیز
در انعکاس آب
در لطافت باران
در طلوع صبح
من فقط تو را می بینم و تنها تو را دارم
پس دستانم را بگیر و با من بمان
با تو بودن شیرین است
دیگر فاصله بی معناست...
دلنوشته
این روزها به لحظه ای رسیده ام که با تمام وجود ملتمسانه از اشکهایم می خواهم که یادت را از ذهن من بشوید... یادت را بشوید تا دیگر به خاطر تو با خود جدال نکنم ...
من تمام فریاد ها را بر سر خود می کشم چرا می دانستم که در این وادی ، عشق و صداقت مدتهاست که پر کشیده اند اما با این همه تمام بدبینی ها و نفرتها را به تاریک خانه دل سپردم
و در گذرگاهت سرودی دیگر گونه اغاز کردم و تو... چه بی رحمانه اولین تپش های عاشقانه قلب مرا در هم کوبیدی ...
تمام غرور و محبت مرا چه ارزان به خود خواهیت فروختی ، اولین مهمان تنهایی هایم بودی...
روزی را که قایقی ساختیم و آنرا از از ساحل سرد سکوت به دریای حوادث رهسپارکردیم دستانم از پارو زدن خسته بود ... دلم گرفته بود...
زخم دستهایم را مرهم شدی و شدی پاروزن قایق تنهایی هایم... به تو تکیه کردم...
هیچ گاه از زخمهای روحم چیزی نگفتم و چه آرام آنها را در خود مخفی کردم ...
دوست داشتم برق چشمانت را مرهمی کنی بر زخمهای دلم اما لیاقتش را نداشتم....
مدتها بود که به راه های رفته... به گذشته های دور خیره شده بودی ...من تک و تنها پارو می زدم و دستهایم از فرط رنج و درد به خون اغشته بود... تحمل کردم ... هیچ نگفتم چون زندگی به من اموخته بود صبورانه باید جنگید ...
به من اموخته بود که در سرزمینی که تنها اشک ها یخ نبسته اند باید زندگی کرد...
اما امروز دریافتم که حجمی که در قایق من نشسته بود جز مشتی هیچ چیز دیگری نبود...
و ای کاش زود تر قایقم را سبکتر کرده بودم...
با این همه... بهترینم دوستت دارم ... هرگز فراموشت نمی کنم...
هیچ کس این چنین سحر امیز نمی توانست مرا ببرد آنجایی که مردمانش به هیچ دل می بندند با هیچ زندگی می کنند به هیچ اعتقاد دارند و با هیچ می میرند!
دلنوشته
نقاب...
امشب از اون شباییه که بد جوری دلم گرفته ،خودمم نمی دونم چرا ؟ تا حالا شده که اینجوری بشی؟ واسه من که زیاد اتفاق افتاده... ولی بعدش فهمیدم دردم از چیه ؟!!!
دلم گرفته از خودم ،از روزگاری که انگاری دنبالش کردن و آدماش....
آدمایی که از روی نقاب خودشون در باره نقاب منو تو قضاوت میکنن.حس می کنم دنیام شبیه مهمونی بالماسکه شده ... جالبه !...خودمم روی صورتم ماسک گذاشتم!...خنده تلخی رو لبام نقش میزنه ... چاره ای نیست..دنیامون اینطوریه..!!!!
می خوام برش دارم اما نمی تونم، می خوام خودم باشم ،اما نمی ذارن.اونقدام بی اراده نیستم ولی امون از این آدما ....
تا حالا شده بخوای اون نقاب و برداری و خودت باشی ؟
من خواستم ... خیلی وقتا خواستم بچه بشم ، برم به اون روزای بادبادکی...
به اون روزای قشنگ که پر بود از شادی ...غصه ای نبود ....هر چی بود قصه بود......
به اون روزایی که آدماش شکلاتی بودند .دنیا رنگی بود .مثل رنگین کمون...هنوز وقت نقاب زدن نبود.........
دلم تنگه واسه کوچه های تنگ و برفی خونه مامان بزرگم...
واسه اون سحری که با صدای کلون در، لبخندشو میدیدیم و کرسی گرم و نرم و قصه های مامان بزرگ.....
واسه بوی شمعدونی لب حوض پر از ماهی..واسه ی حیاط خونه بچگیم....
واسه بازی لی لی..گرگم به هوا..واسه هر چیزی که جا گذاشتم...
آخ که دلم گرفته ..بد جوری گرفته... هوای باریدن داره .....شاید پشت نقاب راحت تر بشه گریست..
تا حالا دلت خواسته ساعت عمرتو به عقب برگردونی؟ چقدر؟ چند ساعت؟
منم دلم خواسته.. ساعت عمرمو به گذشته برگردونم برم و چیزایی رو که توگذشته ها جا گذاشتمو بر دارم...کودکی ...جوونی...عشقهای کودکانه... عروسک پارچه ای مامان بزرگ و صدای زنگ در حیاط وقتی بابا بزرگ میومد ... دلم براتون تنگ شده ...
دلم از خودم گرفته ...
از خودم که اون رویاهای قشنگ رو همونجا گذاشتمو سوار اتوبوس عمر شدم .
دل تنگ کوچه پس کوچه های مدرسه ام هستم تو اون روزای سرد زمستونی ...
چقدر انتظار میکشیدم تا بارش برف و از اسمون ببینم...چه ذوقی میکردم...
دلم هوای زمستون کودکیمو کرده ... چرا سرد نبود ...چرا وقتی آدم برفی میساختم سردم نمی
شد؟ چرا زود آب نمی شد؟
نمیدونم چند وقته آدم برفی نساختم؟ ! چرا نساختم؟ چرا یادم رفته؟
میخوام بچه بشم می خوام نقابمو بردارم...
میخوام آدم برفی بسازم حتی اگه خیلی زود آب شه و خاک بشه
اما زمستون کودکیم کجاست؟
چرا هیچ زمستونی ، مثل زمستون کودکیم نیست؟!!!..و هیچ تابستونی مثل تابستون اون موقع ها طولانی نیست ؟؟؟
دلم بد جوری گرفته ... شاید می خواد بباره ...
از این روزای تکراری،آدمای کاغذی،دنیای خاکستری ...
و...و... این نقاب ..این نقاب تقلبی...
کاش میشد به جای اون همه قشنگی این نقاب لعنتی رو جا میذاشتم .کاش میشد ........
تا حالا شده بخوای اون نقابو برداری؟
من خواستم..........
اما...................