خوشبختی در حد پیتزا

همین یکی دو ساعت پیش که داشتم خمیر پیتزا رو روی ظرف مخصوصش پهن میکردم به این فکر کردم که دیگه غذا های رستورانی اصلا بهم نمیچسبه.نمیدونم کیفیت غذا ها بد شده یا من آشپز خوبی شدم. تنها چیزی که نمیتونستم درست کنم همین پیتزا بود که تنها انگیزه برای رفتن به رستوران و ثبت یه خاطره خوشمزه بود.یادش به خیر بیشتر کاکتوس میرفتیم. اون موقع ها که کیفیتش خوب بود الان رو نمیدونم.اخه خونمون همون حوالی بود و منم که عشق پیتزا.ولی الان که فکر میکنم هیچ رستورانی غذاهاش دیگه خوشمزه نیست .اگرم باشه قیمتش قد خون بابامه. 

همینجوری که فکر میکردم یه دفه به یه چیز مهم پی بردم و درکش کردم که چرا اکثر آدمهای ثروتمند افسرده هستند. چون انگیزه ای برای زندگی ندارن. به هرچی خواستن رسیدن.هدفی دیگه براشون نمونده.جدا خیلی بده.و در حالی که برشهای پیتزا رو مرتب میکردم تا سرد شن خدا رو شکر میکردم که به اندازه پختن غذا ثروتمندم و هدفهای زیادی تو زندگیم هست که به رسیدن بهشون تلاش کنم. 

امروز با همسر گرامی نمک زندگی*() کردم فردا میگم چرا.فعلا نمیخوام شبم رو خراب کنم. فعلا تو جو قضیه پیتزا و خوشبختیه هستم.میخوام زود برم لالا شب همگی خوش.