۲۵/۱۰/۸۷

صدای بوق تلفن..... 

من:بفرمایید 

او:سلام منزل خانم .... 

من:بله بفرمایید. (دلم هوری ریخت) گفتم پیدا شد...

او:خانم ... من پلیس راهنمایی و رانندگی هستم.یک کیف پول حاوی یک کارت گواهینامه و چند قطعه عکس زیر پل آهنگ پیدا شده . من تلفن شما رو از روی کارت استخرتون پیدا کردم.  

من:خیلی ممنون آقا دستتون درد نکنه(از خوشحالی نمیدونستم چی بگم)من چه جوری بیام  ازتون بگیرم. 

او:من تا ساعت ۶:۳۰ اینجا سر پستم میتونید بیاین؟ 

من:الان نمیتونم بیام شرمنده(نمیخواستم شوهرم بفهمه)فردا میتونم بیام شما هستید؟  

او:بله تا ساعت ۱:۳۰ هستم. اگه خواستید شماره موبایلمو بهتون میدم .خواستید بیایید زنگ بزنید.... 

من:بله حتما،اجازه بدید خودکار بیارم....بفرمایید! 

او:۰۹۳۵... 

من:مرسی. پس فردا من مزاحمتون میشم.مشکلی نیست؟ 

او:نه خانم !من فردا منتظر شما هستم. 

من:یک دنیا ممنونم.بازم تشکر میکنم. 

او:خواهش میکنم خانوم انجام وظیفه بود.خداحافظ! 

ممنون .خداحافظ.  

گوشی رو گذاشتم.خــــــــــــــــدایا شکرت.ولی چرا حرفی از پولها نزد؟!به احتمال زیاد نامرد پولها رو برداشته بوده...  

۲۶/۱۰/۸۷

فرداش با داداشم رفتیم زیر پل آهنگ .به موبایلش زنگ زدم .دیدمش .کنار یه موتوری ایستاده بود. 

رفتم جلو هنوز امیدوار بودم پولها رو نبرده باشن. 

کیف رو یه کارگر شهرداری از توی یه تولت عمومی پیدا کرده و به ایشون داده بود.توی کیف فقط کارت گواهینامم بود و چند تا عکس ۳در ۴ ... خط ایرانسلمم برده بود و حتی به  پول خوردها هم  رحم نکرده بود نامرد....بیخیال.من که ازش نمیگذرم. سعی میکنم دیگه بهش فکر نکنم.

ولی خدا رو به خاطر کارتم که از همه مهمتر بود بازم شکر کردم.از اون آقا هم خیلی تشکر کردم.امیدوارم همیشه موفق باشه و براش از این مشکلات پیش نیاد. 

ممنونم آقای صابری و کارگر شهرداری...